Przyjaźń damsko-męska

   Przyjaźń damsko-męska. Jej istnienie to kwestia wybitnie sporna. I w sumie nic dziwnego, bo przecież relacje międzyludzkie czasami bardzo trudno określić, w szczególności gdy jest się w naszym wieku-wieku dojrzewania i tak na prawdę jeszcze wiele do odkrycia przed nami. My jednak postaramy się przedstawić 2 skrajnie różne poglądy na tę sprawę. Na koniec będziecie mogli zdecydować, która strona bardziej was przekonała. Zapraszamy do czytania, a później dyskusji! :)

Sara: Dzisiaj moim zadaniem będzie przekonać Was, że przyjaźń damsko-męska jak najbardziej istnieje. Postanowiłam wypisać sobie kilka argumentów dlaczego ja tak uważam (Wy też możecie się wypowiedzieć na ten temat w komentarzach) i przeciągnąć Anię na swoją stronę. Z pewnością jednym z takich argumentów jest wieloletnia znajomość. Myślę, że jeśli dziewczyna z chłopakiem znają się "od piaskownicy" to wiedzą o sobie praktycznie wszystko i świetnie się czują w swoim towarzystwie, że nie wyobrażają sobie, żeby było inaczej.

Ania: Tylko, że jeżeli znają się tak długo, to muszą być do siebie przywiązani. A takie przywiązanie może przerodzić się w miłość. Tak na prawdę nie wiadomo, czy po jakimś czasie któraś ze stron nie przywiąże się za bardzo. Zazwyczaj nie wiemy, w którym momencie zaczęliśmy się z kimś przyjaźnić i tak samo jest też z głębszym uczuciem, jakim jest miłość. W gruncie rzeczy przez naszą rolę, jaką nadała nam natura, jesteśmy stworzeni do dalszej prokreacji i każda znajomość z przedstawicielem przeciwnej płci, teoretycznie powinna do niej prowadzić.

Sara: No, jeśli by brać każdą przyjaźń pod pretekstem, że "na pewno przerodzi się w miłość", to pojęcie "przyjaźń" by nie istniało. Owszem, jedna osoba może zakochać się w drugiej, ale to zależy tylko od nas. Bo jeśli w przyjaźni damsko-męskiej druga osoba odbierze źle "znaki" dawane przez drugą osobę - może się zakochać. Lecz, jeśli na prawdę komuś będzie zależeć na prawdziwej przyjaźni nie wyjedzie do drugiej osoby z tekstem: "a, bo my się znamy już tak długo, tyle o sobie wiemy więc cię kocham".

Ania: Niestety problem jest taki, że natura wyposażyła nas w hormony, które nami sterują.

" Stan zakochania wiąże się z podwyższonym poziomem fenyloetyloaminy (PEA) i dopaminy, powstaniem nowych pętli neuronalnych oraz reakcjami fizjologicznymi na osobę, w której jesteśmy zakochani takimi jak pocenie się dłoni, przyśpieszone bicie serca (wynik działania adrenaliny). Te same reakcje wywołuje strach i stres. W nieco ponad połowie przypadków poziomy hormonów wracają do normy w ciągu 3-8 lat (choć mogą również wcześniej) od momentu podwyższenia. W pozostałych przypadkach pojawia się nowy stan równowagi, za który odpowiada oksytocyna, wazopresyna i serotonina, a który można określić jako przywiązanie.

Ponadto:

• testosteron odpowiada u obydwu płci za pożądanie seksualne,

• dopamina odpowiada u obydwu płci za "uskrzydlenie",

• oksytocyna u kobiet odpowiada za uczucia bliskości i przywiązania - jest ona wydzielana m.in. w trakcie orgazmu, przy porodzie, przy karmieniu piersią,

• wazopresyna odpowiada za bliskość i przywiązanie u mężczyzn. " - Wikipedia

Czasami trudno zapanować nad naszymi uczuciami czy je określić właśnie przez te buzujące hormony. Twoja świadomość może wiedzieć, że przytulasz się do przyjaciela, natomiast ciało może uważać, że to potencjalny ojciec Twoich dzieci.

Sara: No, niby tak, ale przecież jeżeli ma się przyjaciela przeciwnej płci to można nadal szukać swojej drugiej połówki. Przyjaźń damsko-męska w ogóle w tym nie przeszkadza, a wręcz przeciwnie. Takie osoby są "oswojone" z niektórymi sytuacjami, co może być bardzo pomocne w faktycznym związku.

Ania: Tak, ale nie wyklucza to możliwości kochania dwóch osób na raz. Owszem, może być to inny rodzaj miłości, ale miłość sama w sobie jest pojęciem abstrakcyjnym, trudnym do zdefiniowania. Wystarczy spojrzeć na te wszystkie znane z książek czy filmów trójkąty miłosne. Bella x Edward + Jacob albo Hermiona x Ron + Harry. Teoretycznie Meyer i Rowling zakończyły w swoich książkach wątki miłosne, jednak fani do tej pory są skłonni tworzyć różne konfiguracje tych związków (łącznie z jednopłciowymi :D). To oznacza, że sami nie są do końca przekonani co do istnienia takich przyjaźni.

Sara: Tyle, że książka, a życie realne to wielka różnica. W książce bohaterowie to zwykłe pionki autora, a w życiu rzeczywistym każdy decyduje o sobie. I jak już wcześniej mówiłam: jeżeli przyjaźń jest prawdziwa i obu osobom na niej zależy - może przetrwać aż do grobowej deski bez żadnych wątków miłosnych. Trzeba tylko chcieć. I owszem jest to bardzo trudne przez hormony, o których wspomniałaś, ale nie jest to niemożliwe.

Podsumowanie:

Ania (nie istnieje): 

Naszym funkcjonowaniem kierują hormony i uczucia zależą od nich. Trudno jest się przeciwstawiać naturze. Poza tym w przypadku związków międzyludzkich nie wiemy, jakie one mają charakter, nie wiemy też, co tak na prawdę czuje druga osoba. Jesteśmy przecież stworzeni do prokreacji, więc zawsze może tkwić w nas podświadomie przekonanie, że osoba przeciwnej płci jest potencjalnym partnerem.

 Sara (istnieje): Reasumując moim zdaniem przyjaźń damsko-męska jak najbardziej istnieje. Wystarczą dobre chęci i silna wola oraz zaufanie. Ja sama przyjaźnię się z dwoma "facetami" i nie wyobrażam sobie, żeby mogło być inaczej. Razem z moją przyjaciółką i nimi tworzymy świetną paczkę, a para między nami by mogła to po prostu zepsuć. Jesteśmy świetnie ze sobą zgrani, możemy na siebie liczyć i jestem pewna, że tak zostanie. 

Mamy nadzieję, że przyjemnie wam się czytało. Kwestia nie została rozstrzygnięta, 
ale możecie zadecydować, kto Was bardziej przekonał: