Miałam was zaskoczyć...

...i wpadłam całkiem przypadkiem na ciekawy pomysł. W gruncie rzeczy moja sytuacja skłoniła mnie do przemyśleń na ten temat. Mianowicie chodzi mi o pewne zjawisko. Zjawisko często spotykanie, w internecie nawet w szczególności.

Wiecie już, o co chodzi?

   No właśnie. Mówienie jednego, najczęściej robienie z siebie ofiary po to, by ktoś temu zaprzeczył. Najczęstsza postać tego zachowania to wstawianie zdjęć na Facebooka, raczej przez dziewczyny (u chłopaków tego nie zauważyłam). Oczywiście na zdjęciach są na maksa wypindrzone, w dopracowanej stylizacji, ustawione w ładnej pozie, a z podpisem "Ojejku, z zaskoczenia, jaka ja brzydka!". "To po co to wstawiasz?"-myślę sobie, jednak nie piszę tego, bo wiem, że walka ze "słit bff" dziewczyny, które oczywiście dały like'a do zdjęcia i miliard razy napisały, jaka to ona piękna jest, to działanie z góry skazane na porażkę.

Na pewno osoba ze zdjęcia chciała podwyższyć sobie samoocenę. Byłabym w stanie to zrozumieć, gdyby miała ją za niską, ale zazwyczaj takiej osoby wręcz przeciwnie-mają wysoki jej stopień i chciwie pragną więcej. Szkoda, bo upadek z wysokości bardziej boli.

A komentatorzy? Czy nie widzą w takim zachowaniu pewnej manipulacji? Chcą udowodnić swoją sympatię. Tylko dlaczego przez internet i w postaci takiej szopki? Ja nie mam potrzeby pokazywania moim przyjaciołom jak bardzo ich lubię przez Facebooka. Jestem świadoma, że różne są relacje międzyludzkie, ale tolerancja nie wymaga akceptacji, więc nadal uważam, że to dość puste.

   Drugim przypadkiem, zapewne bardzo wam znanym, jest użalanie się przed i po sprawdzianach . "Aaa, nie uczyłem się, dostanę pałę", "Boże, schrzaniłam ostatnie zadanie, a w pierwszym trudno mi było coś napisać i jeszcze...blablabla", "O jejku, piątka?!". Albo takie osoby mają naprawdę małe pojęcie o poziomie swojej wiedzy, albo chcą ukryć fakt, że siedzą nad książkami i maniakalnie kują. Jeżeli ktoś uważa, że nie jest dobry w jakimś temacie, a uda mu się nieźle napisać pracę, to może świadczyć o jego inteligencji (nie mylić z mądrością, oczytaniem, wykuciem). W takim razie udawanie, że nic się nie umie, wiedząc że jest inaczej, może prowadzić właśnie do stworzenia pozorów, że jest się bardziej utalentowanym, niż w rzeczywistości. Czyli znów wszystko sprowadza się do podbudowywania swojego ego.

A co z dystansem do siebie?

   Jeżeli ktoś nie mówi za często o swoich zaletach, jest skromny. Jeżeli wskazuje na swoje wady i nie wstydzi się ich, jest z nimi oswojony, to ma dystans do siebie. Jak poznać, że ktoś jest szczery w kwestii swoich wad, zalet i możliwości? Przede wszystkim nie pisze przesadnie. Jeśli ktoś powie ze śmiechem, że nie potrafi grać w piłkę i zrobi to raz, to raczej nie mówi tego, żeby wzbudzić litość. Osoba powtarzająca w kółko, że czegoś nie potrafi, mówiąca to z żalem, po prostu "jęcząca" chce najzwyczajniej w świecie zwrócić na siebie czyjąś uwagę, zmusić do zaprzeczania. W sumie gdy po raz kolejny słyszymy to samo, wolimy zaprzeczyć, z nadzieją że już więcej nie będziemy musieli tego słuchać.

Myślę, że im bardziej kogoś znamy, tym lepiej potrafimy poznać jego zamiary. Jest to kwestia wyczucia i znajomości charakteru.

Co z tym robić?

   Jak wiadomo każdy jest inny i nie możemy oczekiwać od innych ludzi, że będą się zachowywać tak, jak chcemy. Jeżeli denerwuje was takie zachowanie, albo ignorujcie, albo powiedzcie kulturalnie, ale dobitnie, co myślicie. Ze wstawiania zdjęć "jestem brzydka!" zapewne niektórzy po pewnym czasie wyrosną, bo to poniekąd kierowane jest trendem internetowym, ale jeżeli chodzi o przypadek nr 2, podobne sytuacje mogą zdarzać się przecież w życiu dorosłym-w pracy. Wtedy najlepiej uświadomić kogoś, jakie ma zalety, a jeśli to do niego nie dotrze, uznać to za hipokryzję i konstruktywnie skrytykować, licząc na to, że się opamięta choć trochę.

Często spotykacie się z takim zachowaniem?

Denerwuje was to? Ignorujecie je?